Zonder berouw

In 1880 schreef Fjodor Dostojevski in zijn boek ‘De gebroeders Karamazov’:

“Above all, don't lie to yourself. The man who lies to himself and listens to his own lie comes to a point that he cannot distinguish the truth within him, or around him, and so loses all respect for himself and for others. And having no respect he ceases to love.”

Het is bijna angstaanjagend hoe punctueel deze uitspraak is. De afgelopen twee jaar waarin ik nu stukjes en verhalen schrijf, die ik publiceer dit on een alias die ik ooit, in een moment van verveling, heb bedacht in en bus. Een naam die ik helaas nog regelmatig van verschillende mensen in een honende manier moet horen.  Iets waar ik ontzettend van houd om te doen, kaatsen ze naar me terug om hier een vorm van voldoening uit te halen en mij te kleineren.

Het is ze best eens gelukt.

Denkend hieraan kruipt er een oprisping van woede over me heen. Het is precies dezelfde angst hiervoor die me een heel groot deel van mijn leven me aan de grond heeft gehouden. 

Laatst ontdekte ik een andere blog van een oudere vrouw die hier op poëzie publiceerde. Ikzelf kan poëzie erg waarderen, iets waar ik me het laatste jaar aardig in heb verdiept.

Maar deze blog maakte mijn verwachting niet helemaal waar. Geen boodschap, geen verhaal, niets van metrum of creatief taalgebruik en nog veel taalfouten ook zorgden ervoor dat ik het niet serieus naam. Sterker nog, ik maakte het belachelijk en schoof het af als onzin.

In een flits bedacht ik me: wie de fuck ben ik nou om hier over te oordelen? Wie ben ik, die jongen die vroeger niet met het meisje durfde te praten op wie hij verliefd was, die vroeger geen verhalen meer schreef toen hij eens op de basisschool voor belachelijk was gemaakt, die vroeger niet verder durfde te gaan dan dromen, die zijn leven lang beïnvloedt is door de mening anderen. Wie ben ik dan om haar dromen belachelijk te maken? Deze vrouw doet net als ik iets waar ze van houdt, en hoe durf ik haar daarvoor te beoordelen als een idioot?

Grootmoed brengt een mens ten val, maar nederigheid helpt hem omhoog.

Het was precies dezelfde denigrerende toon waar ik zelf altijd voor heb gevreesd die ik nu over andermans werk liet klinken. De enige reden waarom ik zoiets zou doen is omdat ik zelf nog steeds angstig ben voor de mening van anderen. Angstig om betiteld te worden dat er voor de rest van m’n leven niet over me gesproken wordt om wat ik was, maar om dat ene ding wat ik ooit deed. Het is bizar dat hetgene waar iemand zich mee uit, of dat nu kunst, een onderneming starten of een andere vorm van expressie is, pas geaccepteerd en gerespecteerd wordt als iemand daar succes mee behaald.

Misschien zal ik nooit wel ‘succes’ bereiken met wat ik doe, misschien is hetgene wat ik doe een fase en zal het ooit dood laten bloeden om er verder nooit meer iets mee te doen. Misschien doe ik dit later nog steeds en profileer ik mezelf heel anders.

Het probleem zit hem echter in welke mate ik me afhankelijk laat voelen door de mening van anderen.

Ik zou wel eens wat vrijer willen zijn, niet leven in dagelijkse schijn. Ik zou wel eens willen om vrijuit te kunnen schrijven – dichter bij mijn waarden te blijven, en om te zingen – luid, en schel voor het oor, om te om te janken, diep van binnen, om te schreeuwen en lief te hebben, en daarmee niets verloor. Om eerlijk aan mezelf te blijven, mijn waarheid getrouw.

En dat allemaal te doen, zonder berouw.

Iedereen heeft gaten in zijn sokken

Vroeger, als tiener zijnde, heb ik heel veel gegamed. Vanaf mijn twaalfde jaar oud tot mijn achttiende jaar heb ik dag in dag uit videospelletjes gespeeld.

Hierin ben ik niet heel speciaal, immers, miljoenen jongens en meisjes spenderen het grootste deel van hun tijd met games.

De reden waarom ik  graag spelletjes speelde was omdat ik er van hield om mijn poppetje beter te laten worden. Ik ben er achter gekomen dat het niet zozeer lag aan welk spelletje het was dat mij zo trok, maar meer aan de bezigheid van het constant verbeteren van jezelf. Het is zacht gezegd jammer, dat ik hier pas achter ben gekomen nadat ik besloot om mijn tijd te gaan investeren in andere dingen dan videogames.

Een mooie eigenschap, maar desalniettemin heb ik jarenlang mezelf verborgen voor de buitenwereld en weinig sociale activiteiten ondernomen. In zekere zin kun je zeggen dat ik in die tijd als een kluizenaar leefde. Zelf zie ik dit als een periode waarin ik mezelf achteraf best wel teleurgesteld heb.

Wat ik destijds erg ondervond is dat ik mijn eigen leven ontzettend vergeleek met dat van anderen, vrijwel altijd in negatieve zin. In mijn geval een gebrek aan  vriendschappen en sociale contacten, misschien kun je het wel omvatten als populariteit. Ik dacht dat als ik maar iets had wat een ander wel had, mijn leven een stuk beter zou zijn. Of dit nu een voorwerp was, een karakteristiek of een bepaalde vriendschap, in alles zag ik een ‘magic pill’ voor een gelukkig leven. En ik was de enige die deze ‘magic pill’ niet had.

“Be kind to everyone you meet, for everyone is fighting a hard battle” – Ian MacLaren.

‘Iedereen heeft gaten in zijn sokken’ houdt in dat iedereen wel een strijd met zichzelf voert. Dat, ondanks dat mensen een gelukkige indruk op je achterlaten, er wel meer in hun leven speelt dan het beeld dat je van hen hebt. Iedereen worstelt met een probleem in zijn leven, of deze nu zichtbaar is of niet. Of dit nu een verslaving is of een ervaring is die je wereldbeeld heeft veranderd.

Met deze situatie kun je ook mensen onderscheiden. Want waar een probleem is, is ook ergens een oplossing.

Zoals ik al schreef is dat ik graag videospelletjes speelde, en dat mijn motivatie om dit te doen niet lag in het spelletje zelf, maar in het beter worden in dit spelletje. En dit beter worden in het spelletje was niet zozeer gebonden aan een spelletje, maar een algemene eigenschap.

Op deze manier kijk ik ook naar mijn gaten in mijn sokken. Ik kan het accepteren dat die gaten er zitten en er een schoen omheen doen en doorstappen, of ik pak een stuk stof, naald en draad en probeer de sok te maken.

Waar een probleem van buiten is, kun je die oplossen. Waarom zou dat niet kunnen met een probleem van binnen? Je kunt niet altijd in de knoop blijven zitten met jezelf, hopend dat het ooit over zal gaan. Wachtend op die ene gebeurtenis dat je leven veranderd, of in ieder geval genoeg om dat ene stukje weg te nemen. Grote gebeurtenissen in je leven, zoals afstuderen, een relatie of een nieuwe baan zouden niet de highlights op je levenstijdlijn moeten zijn, het zijn de kleine dingen die je anders laten kijken op je leven.

Aan jezelf kunnen werken en verbeteren is het beste wat er is. Er is niets beter dan je eigen problemen oplossen.

En als dat lukt, alleen dan, zullen je sokken weer als nieuw zitten.

Een Geweldig Fantast

“Oh echt? Waar schrijf je dan over?” Vrijwel altijd krijg ik deze vraag als ik vertel over m’n blog.

Ik vind het geen vervelende vraag, maar het is een moeilijke vraag om te beantwoorden. Het is hetzelfde als uitleggen waarom er een koe in een lange regenjas met een hoed en zonnebril op z’n kop, op de hoek van de straat je aan het bespioneren is.

Toen ik deze blog begon was dat als tegengeluid op het standaard bericht dat op Facebook werd gepost. “Ik en m’n vriendje waar ik wel 3 maanden mee samen ben zijn zo ontzettend gelukkig, kijk maar naar deze foto van onze drankjes op een willekeurig zonnig terras” Die berichten zie ik deze nog steeds voorbij komen op een blauwe maandag dat ik Facebook kijk. Je kunt stellen dat mijn verzet niet effectief is gebleken, maar toch is dit uiteindelijk tot iets veel groters uitgegroeid.

In een notendop kan je deze blog omvatten als je favoriete nummer nog eens beluisteren, maar dit keer luister je heel nauwkeurig naar de tekst en vervolgens kom je een boodschap tegen die je nog nooit eerder is opgevallen. Het zal je leven uiteindelijk niet opzienbarend verbeteren, maar het geeft je alsnog een glimlach op je gezicht en misschien je toch een beetje geïnspireerd achter laat.

In een notendop kan je zeggen dat ik in m’n eigen wereldje leef. Ik geloof niet zo in alleen introvert of extroverte mensen, maar in zekere zin heb ik m’n eigen visie op de wereld, net als een ‘introvert’. Maar op hetzelfde moment vertaal ik dit wereldje naar de werkelijkheid. Je zou dus kunnen zeggen dat ik ‘de brug’ ben tussen twee werelden. Een soort Paus van mijn eigen universum.

Deze blog zie ik als de afslag rechtsaf waardoor je op de snelweg komt die ik ‘mijn leven’ noem.

Ik heb mijn leven nooit gezien als een 9-to-5-job waarbij ik een stabiel inkomen heb en geen onzekerheid ken, aangezien ik een vast contract kreeg en geen uitzicht heb op een promotie. De enige klachten die ik dan had zouden een muisarm en een saai karakter zijn.

Er zijn 3 dingen die mijn leven echt verrijken: mensen (en mezelf) aan het lachen kunnen maken, mezelf kunnen inspireren en ik wil mensen aanzetten om zichzelf te verbeteren.

Dan is nu de vraag: hoe nu verder?

De laatste tijd heb ik een heel aantal impulsieve ideeën. Nadat ik een forum ben gaan volgen over reizen, wil ik ook een reis maken deze zomer. Naar IJsland (waar eigenlijk niet eens zoveel ijs ligt). Nadat ik een doel van iemand hoorde over een wasbordje, wilde ik dat eigenlijk ook wel. Nadat ik meer boeken ben gaan lezen, dacht ik eraan om er zelf ook een te schrijven. En nadat ik een hardcore SM-film keek over nymfomanie, inclusief met wurgseks, weerhaken en buttplugs, wilde ik da… Nee het moet niet te gek worden natuurlijk. Nadat ik een aantal goede boeken las, wil ik een boek schrijven.

Waarom niet?

Beste Willem,

Beste Willem,

Het is al bijna 10 jaar geleden dat je daar op dat bankje zat bij het raam toen je vader naar je toe kwam met de mededeling dat je nu echt ‘een tiener was’. Het is een warme herinnering die je hebt overgehouden aan die dag, een dag die nu al 3640 dagen geleden is.

Er zijn een hoop dingen die je eigenlijk anders had willen doen. Zoals die meisjes, waarvan je dacht dat zolang je maar alles deed voor ze, ze wel voor je zouden vallen, of dat je in de kroeg een drankje voor ze moest kopen, want dat hoorde toch zo? Ach, je wist niet beter. Geïndoctrineerd door films en liefdesadvies van vrouwen, je was niet de eerste in deze situatie. Gelukkig heb je er veel van geleerd.

Die computer? Laat die maar links liggen, zoveel goeds is daar niet van gekomen. Ellenlang spelletjes spelen, uiteindelijk ben je er niet veel wijzer van geworden. Het enige wat het deed is je weerhouden van je talenten ontdekken.

Maat, die 10 jaar heb je een hoop geleerd, een hoop gedaan en een hoop dingen mogen ervaren, maar wat misschien wel het beste is wat je is overkomen is dat je eindelijk wat hebt gedaan met dat koppie van je. Dat brein van jou, dat is iets wat je zeker de laatste anderhalf jaar hebt leren kennen, dat brein dat je enerzijds gigantisch in de problemen kan brengen, maar er tegelijkertijd weer uit helpt.

Dat brein heeft je geholpen na te denken over jezelf, de mensen om je heen en de wereld. Dat brein dreef je er toe om zelf beter te worden in dingen. Om slechte gewoontes af te leren en deze te laten invullen door andere gewoontes.

In het kort kun je zeggen dat je het grootste deel van de afgelopen 10 jaar niet hebt gedaan waar je van hield, niet de dingen heb achtervolgt die jou gelukkig maken.

Sommige mensen zullen het puberteit noemen. Het typische patroon van een jongen die high op hormonen is van zijn tiende tot zijn twintigste levensjaar. Ik noem het liever mijzelf. Dit is zoals de afgelopen 10 jaar voor mij zijn geweest.

En weet je? Eigenlijk zal je tot de dag van vandaag nergens spijt van hebben. Alle fouten, alle ongelukken, alle dingen die je achteraf niet zou willen meemaken, al die dingen hebben je gevormd tot wat je bent: zelfverzekerd. Je hebt nog steeds die drang om beter te worden dan je al bent, steeds jezelf nog meer te ontwikkelen.

En nu, 10 jaar later, kun je vooruitkijken naar de volgende 10 jaar met een goed vooruitzicht, klaar om van start te gaan om nog meer te groeien.

Zet ‘m op, pik, ik geloof in je.

Cheers,

Je oudere jij

Raadslid, voorzitter en bovendien geweldig moeder

Ik was 8 jaar oud. 8 jaar oud toen mijn moeder een plaatsje kreeg in de ‘gemeenteraad’. Wist ik veel wat dat was. ‘Hee, snoep. Lekker!’ en weg was ik.

Toen op 6 mei 2002 Pim Fortuyn vermoord werd kreeg indirect GroenLinks de schuld. Ik weet het nog goed toen er plotseling, op een avond, twee bomen van een kerels voor onze deur stonden te waken. Misschien hadden zij wel zin in wat snoep. Wist ik veel.

Met terugwerkende kracht kwam ik erachter dat deze mannen daar stonden met een ietwat lugubere reden: over het hele land waren politici, zowel landelijk als regionaal, bedreigd omdat de moordenaar van Pim Fortuyn, Volkert van der Graaf, een fanatiek milieurechten activist was en zodoende dus GroenLinks stemde.

Deze herinnering typeert tot de dag van vandaag mijn jeugd waarin politiek een grote rol speelde. En graag ook.

De ellenlange avonden waarop mijn moeder bij onze nostalgische (en beruchte) keukentafel vergaderde over lokale politieke kwesties of de nachten waar ze laat thuis kwam van de raadsbijeenkomst. Mijn moesjie de harde werkster.

Vier dagen in de week keihard werken, met veel verantwoordelijkheid op haar schouders op de werkvloer en thuis, waar ze ook nog eens twee koters en een puber moest opvoeden. Ze deed dit natuurlijk niet alleen, een geweldige vader die, naast zijn meer dan full time baan, iedere dag kookt, sport en altijd in is voor een dolletje.

En daarnaast was ze ook nog eens ieder jaar weer een sleutelfiguur bij de theatervoorstelling ‘Til en Dien’, voorzitter van Stichting Kasteel Cultureel en vrijwilliger van het Alzheimer Café (Al ben ik wel even vergeten wat ze daar nu ook alweer doen..) en vervolgens nog steeds raadslid.

En nu, na al 12 jaar actief te zijn geweest in de Wijkse raad, is ze er nog lang niet klaar mee. Ze gaat weer een periode door bij de enige partij waar ze niet zo lopen te ouwehoeren, waar geen wiet telende wethouders bevinden, waar ze geen valse beloftes maken om stemmen te winnen, en al helemaal niet wanbeleid opstellen rondom een of ander kasteel Domensteyn.

Nee, ze is niet Wil Kosterman, raadslid GroenLinks, maar Willie, van Kees Kosterman uit de achterstraat, mijn moesjîe en een groot voorbeeld.

Misschien geeft een ‘behind the scenes’-perspectief een beter beeld en een motief om dit jaar te stemmen op GroenLinks bij de gemeenteraadsverkiezingen.

En toch, zeg ik eigenlijk nog te weinig dat ik van d’r houd.

Talent

Iedereen heeft een talent. Dat is wat ik geloof. Maar nog niet iedereen erkent zijn talent.

Schrijven. Ik vind dat dit mijn talent is. Anderen vinden dit gelukkig ook, maar zelfs als een enkeling dat niet meer vind, zal ik me daardoor niet laten weerhouden om niet te schrijven. Het maakt me blij. Niet het schrijven zelf maakt me blij, anders had ik wel een adviesschrift op kunnen stellen, maar het feit dat ik een manier heb gevonden om mijn ideeën te uitten.

En dan kom ik bij een ander talent aan: ik kan me bekommeren over dingen die er TOTAAL niet toe doen. Kerstbomen, weggelopen honden, dingen die je doet als je dronken bent, afijn, je kent het inmiddels wel. Wonder boven wonder heb ik deze twee ‘talenten’ kunnen combineren, zoals een Geweldig Fantast dat zich beaamt.

Jij hebt ook een talent. Dat weet ik zeker. Jijzelf weet dat ook zeker. Ergens, diep van binnen zit dat talent. En maak je geen zorgen, je hoeft dit talent niet meteen wereldbekend te maken, niemand hoeft het nog te weten. Eerst erken je het zelf, niemand die er nog van weet. Je geeft het de ruimte om het te laten groeien. En langzaamaan vertel je het aan iemand. En daarna weer aan een ander. En voor je het weet zit jij met jouw talent aan tafel met Matthijs van Nieuwkerk.

Thing is, talent gaat gepaard met een dosis schaamte. Bij mij was presenteren daar een goed voorbeeld van.

Toen ik elf was hadden wij op de basisschool een voorstelling met de klas. Ik herinner me er niet veel meer van, maar wat ik nog wel weet is dat ik de koning speelde. De dikke koning welteverstaan. Toen mijn lieftallige dochter de prinses was verdwaald in het bos stuurde ik mijn meest koene ridder het bos in om haar te redden. Alhoewel, koen.. Het eindigde met een kusscène, en meisjes kussen was vies, dus ik had niet veel dappere vrijwilligers.. (Ben ik blij dat ik terug ben gekomen op het idee dat meisjes zoenen vies was). Zonder het te weten speelde ik voor een grote groep mensen zonder al te veel angst.

Toen ik 16 was moesten wij ons profielwerkstuk presenteren. Het ging over decision-day, het meest cliché onderwerp uit de Tweede Wereldoorlog dat een mens kan kiezen, maar we waren jong, naïef en bovenal: vreselijk lui.

De presentatie ging dra-ma-tisch. Filmpjes die half werkten, verkeerde stukken tekst presenteren en om er nog een schepje boven op te doen: tekst vergeten.

Zelf ben ik er nooit bewust van geweest, maar na de presentatie kreeg ik de lof dat ik overnam waar anderen te kort schoten, de techniek onder controle kreeg en zelf sterk heb gepresenteerd.

Jarenlang heb ik ontkent dat ik goed was in presenteren. Ik wilde er niet goed in zijn, ik wilde niet die spotlights in, die schaamte hebben waarmee een talent gepaard gaat.

Feit is, ik ben goed in het geven van presentaties. Zonder moeite geef ik presentaties, ik ga er staan en doe het, zo simpel als het mag klinken. Voor groepen staan is een van mijn talenten, een die ik jarenlang heb ontkent. Een talent die heb omarmd en nog steeds in wil groeien. En nog steeds, iedere keer als ik een presentatie ga geven, ben ik nog steeds bang dat ik in m’n broek zeik voor m’n publiek. Iedere keer weer. Dezelfde schaamte die altijd weer terugkeert.

Dus, wat is jouw talent?

3 redenen waarom 2013 een GE-WEL-DIG jaar was

Dit jaar begon voor mij nogal brak. Niets ongewoons voor die dag van het jaar, maar mijn hersenpan heeft betere tijd gekend. Ondanks deze zware start is 2013 uitgegroeid tot een top jaar. En ik denk dat 2013 voor iedereen een top jaar was.

Tuurlijk, niet alles gaat zonder slag of stoot. Een handjevol voorbeelden vanuit mijn perspectief zouden zijn bijvoorbeeld dat het koningshuis nog een generatie verder gaat, Sylvie nog steeds in het nieuws is en ook dit jaar de kerstboom opgetogen moest worden. Dit zijn natuurlijk, als ik zo vrij mag zijn, 3 vreselijke gebeurtenissen die ik waarschijnlijk nog de rest van mijn leven mee zal nemen.

Maar bekijk het eens van de positieve kant: je leeft nog! Fucking awesoooomee! Goed, misschien ben je een tand kwijt geraakt of ben je bijna met je zatte kop op de fiets de sloot in gereden, maar je kunt nog steeds dit verhaaltje lezen, dus hoe erg kan het nou werkelijk zijn? 

Ieder jaar verlies je, helaas, vaak wel een dierbare. In zulke situaties voel ik me bevoorrecht. Dat klink misschien heel vreselijk, maar de reden dat ik me zo voel komt door Winnie de Pooh. Waarschijnlijk zag je dat niet helemaal aankomen.

Het feit dat ik zoiets moois heb mogen meemaken, zo iets liefdevols, met zoveel passie en plezier, en dat ik daar uiteindelijk zo om kan rouwen, is prachtig. Het toont menselijkheid en geeft voldoening. Met die instelling ga je met stuk lichtere voeten de wereld door.

Terugkijkend op mijzelf, precies een jaar geleden, dan zie ik een minder sterk persoon dan nu. Als ik terugkijk op mezelf een vier weken geleden, dan denk ik hetzelfde. En dat is goed. Want het betekent dat je groeit.

Misschien heb je het zelf niet door, of  heb je heel veel moeite gestoken in het  beter worden in iets. En toch ben je, vergeleken met een jaar geleden, vooruit gegaan. Je bent in slechts 365 dagen, een beter mens geworden. Dat begint met heel kleine dingen. Eerder opstaan, toch die ene vraag stellen in een volle collegezaal, even nadenken voordat je wat zei tijdens een ruzie. Overal liggen kansen om te groeien. En of je het nu wilt of niet, toch pak je ze mee.

2013 was een top jaar, voor iedereen. Ongeacht welke dingen er gebeurd zijn. Wat de mannen van Monty Python mij geleerd hebben, al hangend aan kruizen naast ‘Jezus’ in Life of Brian, is “to always look on the bright side of life”. Laat een enkele gebeurtenis niet al het moois overschaduwen.

En het mooie aan 2013? Dat 2014 om de hoek staat en nog een beter jaar zal worden.